lise zamanlarında sınıftan biriyle kavga etmiştik, bu kavga ettiğimiz çocuk da gidip babasına anlatmış olan biteni. artık nasıl anlattıysa adam çocuğun okulunu değiştirecek kadar ileri gitmiş, halbuki o kadar büyütülecek bir şey değildi. ilerleyen günlerde bunun babası okula geldi, adam yanıma gelip direkt "oğlum senin yüzünden okulu bıraktı, artık kendine dikkat et" dedi. o kadar büyütülecek bir şey olmadığını anlatayım dedim ama dinlemedi hiç, baktım konuşulacak bir şey yok geri sınıfa döndüm.

son derse girerken okul nöbetçisi geldi "olum dışarıda 4 kişi seni sordu, çıkışta seni kesin dövecekler" dedi. istihbaratı alır almaz panik butonuna bastım, hatta ders boyunca kaçış planları yapmaya başladım. ders bitti millet istiklal marşını okuyup evlere dağılacak ama ben hala sınıftaydım. sonra çantamı alıp okulun camından arka bahçeye salladım, çantayla arka tarafa gidersem hocalar istiklal marşından kaçıyor diye engel olabilirdi çünkü. zaten istiklal marşına kalsak dışarıda bekleyenler istiklal marşını tersten okutacaktı.

dikkat çekmeyerek yavaş yavaş okulun arkasına dolaştım çantayı alıp bu seferde duvarın dışına fırlattım. bu arada duvar da boyumdan yüksekti o yüzden açılıp son hızımla çıkacaktım, ama bir yandan da düşünüyorum bu pekekentler duvarın arkasından çıkıp "bizde seni bekliyorduk" diyebilirlerdi. o kadar plan yapıp yine adamların kucağına oturmakta vardı işin ucunda. neyse artık ne olursa olsun diyerek inanmış bir sporcu gibi duvarı aştım. hemen olay yerini terk edip eve gittim 2 gün tatil nasılsa bu olay unutulur gider diye düşündüm.

pazartesi okula giderken bu olayı ben bile unutmuştum lakin durum öyle değilmiş, bu çakal carloslar yine gelmişler. 15 yaşında çocuğu dövmeyi kafaya koymuş it herifler. bu sefer 4. derste benzer bir yöntemle okuldan kaçtım, bunlar artık uyanmıştır o yüzden son dersi beklemeyelim dedim. o gün adamlar yine eli boş gittiler ölümüne kaçıyordum. ertesi gün evden okula gider gibi çıkıp internet kafeye gittim açtım fifa'yı başladım turnuvaya. michael owen ile golleri sıralayıp bütün dertlerimi unutuyordum.

baktım bu iş eğlenceli oluyor yine gitmeyeyim lan okula dedim ve yine gitmedim ama çanta gereksiz ağırlık yapıyordu bu sefer onu yatağımın altına saklayıp gizlice çıktım evden. akşam okuldan döner gibi yapacaktım. annem "okul nasıldı" dedi hemen beni görünce ben de "iyi her zamanki gibi" diye cevapladım ama annem gülüyordu ve o öyle gülüyorsa kesin bir şey vardı.

-her zamanki gibi? çantan nerde?
+okulda unutmuşum ya
-ben de bugün temizlik yapıyordum bil bakalım yatağın altından ne çıktı?
+ne çıktı?
-işte bu çanta çıktı
+madem biliyorsun niye soruyorsun okul nasıldı diye
-baban gelsin de ona anlatırsın artık
+yav anne sakın söyleme babama söz yarin gidiyorum okula
-hadi bi gitme bak o zaman ne oluyor

her şey mahvolmuştu mecburen yarin okula gidip adamlardan efendi efendi dayağımı yiyecektim, sabah oldu her şeye hazırladım kendimi okula girer girmez arkadaş koşarak yanıma geldi "olum nerdesin kaç gündür adamlar artık gelmiyor rahat ol" dedi.

-harbi mi lan benden umudu kestiler mi yoksa?
+yok lan erdem var ya onu sen sanmışlar mahvettiler çocuğu
+yapma be çok mu kötü?
-hem de nasıl 
+olum o zaman bunlar yine gelir yanlışlık oldu diye
-yok lan adamlar yanlış kişiyi dövdüklerini bilmiyorlar o günden sonra hiç gelmediler

bu bahsedilen erdem bana çok benziyordu, hatta annesi bir kere okula gelince karıştırıp uzaktan kendi oğlunun adıyla bana seslenmişti. işte o gün erden beni ipten alıp dublör gibi yerime dayak yemiş. erdem niye dayak yediğini bilmediği gibi adamlar da beni dövdüğünden yeterince emin olmuşlar.