Dün sabah saatlerine kadar ayaktaydım, sela, akabinde ezan okunsada huzur içirisinde uyuyayım diye balkona çıkmış sigaramı yakmış bekliyordum.

Müezzin sanki onu beklediğimi biliyormuşcasına beni daha fazla bekletmeyip eseellaaaa diye seslendi. O seslenince yüzümde minik ve buruk bi Türkan şoray gülümesemi oluştu, için huzurla doldu.

Fakat o da ne! Amk sokak iti, bu dinletiyi bölerek, sanki müezzine back vocal yapıyormuşcasına gayri ciddi tavırlar ile ulumaya başladı.

Kan beynime sıçradı, çıldırdım amk. Hoşt diyorum susmuyor, sus diyorum dahada uluyor. Sanki ben çabaladıkça bıyık altında bana gülüyor gibiydi.

Önce sağı solu kontrol ettim, hayvana şiddet olaylarında hepimiz huskyiz, hepimiz köpeğiz, hatta köpek oğlu köpeğiz sloganları atan 45 yaş üstü hayvan sever var mı diye. Ortalık sessizdi, kimsecikler yoktu.

Mutfaktaki sandalyeyi kaptım önce fırlatmak için ama kıyamadım. Sonra, teknolojik atılımın yaptığım dönemlerde aldığım, nostaljik sayılabilecek, teknolojinini ilk harikalarından olan kullanmadığım, sırf nostalji olsun diye sakladığım vcd player aklıma geldi. Gidip hatıra diye sakladığım yerden çıkardın. Hiç zaman kaybetmeden, içinde 90'lı yılların özel ferre cd'lerinden kalmış mı kalmamış mı diye kontrol etmeden luna parklardaki halka oyunundaymışcasına vcd plaeyırı döndererek köpeğin kafasına fırlattım.

iman gücümüdür bilinmez ama uzakta olmasına rağmen tam kafasına denk geldi. Darbeyi yiyince hatasını anladı tabi, bağıra bağıra kaçtı gitti amk kafiri. Müezzinin sesi sanki hele şükür be, amk iti bırakmıyordu ki ezan okuyup sanatımızı icra edelim! dercesine daha gür ve iman dolu çıkıyordu.

Ulan inanmıyorsan saygı göstereceksin saygı! Taşak geçer gibi her ezan okunduğunda bu hep aynı şeyi yapıyordu, haketti.