IZTIRARi GÖÇ:

Doğduğu gün büyümesi beklenen, babalarının gurur kaynağı olan hayatını Türkiye'min dört bir yanında geçiren asker çocuklarıyız biz.

Yaşıtlarımız annesinin öpücüğüyle güne uyanırken, biz ki gelen omzunda yıldızı bol paşanın helikopter sesiyle uyananlar.

Türkiye' de yaşayan en şanssız çocukların bir kısmını asker çocukları oluşturur. Hayatı boyunca askeri disiplin içinde yaşayan çocuklar ne kadar saf görünselerde her şeyin farkındadır.(karakola gelen parça parça hain leşleri gibi) Hayata olan ilk sorguları denizi bırakıp dağa çıktıkları zaman, bunu neden yapıyoruz ki diye olur. Sonra bu zorunlu şeyi tekrar ettikçe alışmaya çalışan çocukluk heveslerini içine atan onları hiç bir zaman gerçekleştiremeyen masum çocuklardır onlar.

Asla sitem etmez onlar, çünkü bilmektedir ki sitem ederse vatanı için sırtında 15 kg yükle 20 km intikal eden babasının kelimeleri boğazına düğümlenir.

5 yaşında rütbeleri öğrenip, 7 yaşında bacak kadar boyuyla asker abiye emir vermek, operasyon dönüşü üniformalı koca adamlar arasında, omzunda bilmem kaç yıldızı olan adamlara aldırmadan ter kokan babana sarılmaktır asker çocuğu olmak.

Zorlu günler artık bitecek dediğin 4. sefer doğuya gidişinde Allahuekber sesleriyle ayyıldızlı tabuttan çıkarılan babanı yabancı bir kucakta bir manga askerin soğuk toprağa emanet edişini izlemektir en zor olanı çünkü anlamazsın ne olup bittiğini daha 5 aylıksındır.

Bayram sabahı alayda yeşiller içinde geçirilir. Hoş sohbette memleketinden uzak olduğunu unutursun bir an. Sonra birden geri gelir aklına yaşadıkların başladığın hiç bir okulu bitiremediğin, sıcak bir yaz gecesi aniden sigortaları indirip banyoda ıslık seslerini dinlediğin.

Geçim savaşını doğum yerin yüzünden baştan kaybetmek, hayata veda ederken sadece yaz tatillerinde geldiğin memleketinin toprağına terk edilmektir ASKER ÇOCUĞU OLMAK