Neyse beyler yürüye yürüye çengelköye gelmişim haberim yok. O an kafam biraz yerine geldi. Çengelköyde de halamlar oturuyor. Gideyim bi halamı göreyim dedim. işsizim sonuçta. Daha da babamla yüz yüze gelicek yürek yok. Bi süre halamda kalırım. En mantıklı yol oydu. Ne olursa olsun ADAM olmadan babamın karşısına çıkmayacaktım. içimde bulunduğun durumdan çıkış arıyodum aslında. Neyse halamlara vardım beyler. Halam kulağında telefonla açtı kapıyı. Selamlaşır selamlaşmaz halam bende halil amcayla konuşuyodum dedi. Halil amca dedemin kardeşi olur. Gerçi büyükamca demek daha münasip. Dede erken vefat edince bir nevi dedemiz gibi biliriz. Selam söyle dedim. Halam al telefonu bir halini hatrını sor diye ısrar etti. Normalde hiç halil amcayla muhabbet edecek durumda değildim ama halamın dediklerini duydu. Konuşmasam yanlış anlar üzülürdü adam. El mecbur aldım telefonu. Nasılsın iyimisin muhabbetinden sonra adam bu yaz köye gel hem sana tatil olur hemde bana yardımcı lazım dedi. O an anladımki Allah insana dağ gibi dert yüklermişte çıkış yolu göstermeyi ihmal etmezmiş. Tabi bu bulunduğum durumdan çıkış yoluydu sadece. Şuan yazarken boğazım düğümleniyo. Ben kendimi ispatlamadan, adam olmadan babamla yüz yüze gelmek yerine kendimi asmayı daha kolay gördüğüm anda oldu bu. Ben bunu Allahın kudretine bağlıyorum sen tanrı de başkası tesadüf desin. Umrumda değil. Ama bana öyle bir kapı açılmıştı ki...