o gülüşler artık yok abi. Sabah olmuş açmışsın gözlerini. Hiç hayal etmediğin bir yerdesin. Bir kaç çocuk sesi geliyor kulaklarına, kafanı çevirip sesin geldiği yöne bakamıyorsun. Korkaksın, göreceklerinden korkuyorsun. Biri geliyor baş ucuna “Uyandın mı?” diye soruyor. Evet demeye korkuyorsun. Cevap alamayınca alnını öpüyor, annen sanıyorsun ama o annen değil. Kalkıyorsun mecburen. Bakınıyorsun etrafına. Annen yok, baban yok, kimsen yok. Kimsesizsin, yetimhanedesin. Günler geçiyor, alışmaya çalışıyorsun. Ruhen diyorlar sana ve sen bu ismi her duyduğunda ailen geliyor aklına. Yanına değil, sadece aklına.

Babamın mutfakta başlattığı savaştan çıkan gürültüler odamın sessizliğine çakan bir şimşek gibi uykumu paramparça ediyordu. Yine bir sabah ve yine babam kahvaltı hazırlamaya çalışıyordu. Lakin çıkan gürültülerden anlaşıldığı üzere başaramıyor olmalıydı. Bunu tahmin etmek pek de zor değildi.

Yavaşça yorganımı üzerimden kaldırdım ve yatağımı terkettim. Terliklerim her zamanki gibi yatağımla yer arasında kalan boşluktaydı. Onları ayağıma geçirip zamanında annemle mor renge boyadığımız odamın kapısına yöneldim. Kapının kulpunu tuttuğumdaysa beş – on saniye duraksadım ve düşündüm. Artık hayatım eskisinden farklıydı, anne diye hitap edebileceğim birisi yoktu. 15 Temmuz darbesinde kanı bozuk bir hainin kurşunuyla vuruldu annem sol göğsünden. Babam onu koruyamamıştı. Bu yüzden hep kendini suçlar ve benim üzerime daha çok titrerdi. Bana bu kötü haberi verdiğindeyse bende vuruldum annemle bir, bende öldüm. Cenazesinde bende bir giydim kefen ve bende bir gömüldüm onunla. Bir sene geçse bile ölümümüz hâlâ taptazeydi.