Bir sevgilim var adı Şadiye nur ama ne yüzündeki nuru görebildim bugüne kadar nede iyi bir huyunu.
Hele o dişinin arasındaki yarıktan "çıks" diye tükürmesi yokmu ömürden ömür çalar.

Bazen evime gelir, bana türlü türlü şakalar, iç gıdıklayıcı ve tahrik edici haraketler yapardı.
Kâh bir bacagını havaya kaldırır kırmızı zütlü orangutan gibi osurur sonrada o yamuk dişleriyle hihihihi diye güler, muzip muzip bana bakıp gülümserdi.

En son geldiğinde ortalığın dıbına koydu ama.
Bir insan düşünün üstünüze atlayarak sümkürüyor aynı anda dişlerinin arasından tükürüyor, zütünü osurarak kabak çiceği gibi yarıyor, tam bir yarmagül tam bir at kafası idi.

Artık burama kadar geldi... Yaptıgını yanına koyacaktım bime gittim otuz beş liralık alışveriş yaptım salam aldım, sucum aldım kaşar peyniri aldım.
Kendime bir ziyafet cektim ama kusacak kadar yedim ve sindirmeyi bekledim gök gürültüsü eşliginde poşete sıçtım bim yazısıyla kamufle ettim bide.

Şadiye nuru aradım " yarım saate sizdeyim " dedim kapattım yolda zangır zangır koşuyorum.
Eve vardım şadiye kapıda bekliyor ve ben aniden olimpik çekiç atıcıları gibi etrafımda üç kere dönüp bim poşetiyle taku gülle gibi fırlattım havada mislet bombası gibi dagıldı şadiye şaşırdı şadiye beyninden vurulmuşa döndü
Kusmaya başladı koştum yanına her tarafı tak asker tekmesiyle caktım bi tane karnına yaptıklarını yanına bırakmazdım en son yerde yatıyordu gladyatör gibi cıktım evin bahçesinden