beyler rica ediyorum üşenmeden 5 dakikanızı ayırıp okuyun biraz uzun oldu kusura bakmayın böyle bir konuda özet veremedim.

dün otobüse dilsiz bir abimiz bindi. adamı yaklaşık 15 dakika çaktırmamaya çalışarak izledim çünkü ilgimi çekti davranışları ve hiçbir derdi yoktu sanki. yanlış anlamayın lütfen derdi derken konuşma engelinden bahsetmiyorum. adam sürekli güleryüzlü otobüse bindiğinden beri bir kere somurttuğunu görmedim ve çok hoşuma gitti. okuduğum yer küçük bir ilçe ve herkes birbirini tanır bu adamın da tanıdığı gibi. sürekli binen insanlarla selamlaşıyor ve işaret dili ile iletişim kuruyor. halkında genellikle bildiği işaretleri kullanıyor. selamlaşıp nasılsın, uykun mu var gibi çevresine ilgili sorular soruyor. hiç tanımadığı biriyle de gözgöze gelince selamlaşıp gülümsüyor yazı yazma işareti yaparak burada mı okuyorsun? gibi sorular soruyor. sürekli iletişim içerisinde ve güleryüzlü. yani diyeceğim o ki engeliyle(buna engel denebilirse tabi) yaşamayı öğrenmiş ve kabullenmiş. anlattığıma bakılırsa bu ne bir engel ne de bir kusurdur panpalarım. bu adamlar iyi adamlar. puştlar, şerefsizler tarafından dışlanmayı haketmeyen adamlar. bu adamları sevin. herhangi bir engeli olan bir insana bakıp gülümsediğinizde bile hemen bir tebessüm, gülümseme ile karşılık aldığınızı göreceksiniz. bu insanlar bizimle iç içe olmak istiyor panpalarım. dediğim gibi gülümseyin, selamlaşın. kime zararını gördünüz bu insanların? bu onları eminim ki mutlu edecek ve bizden olduklarını, bir ekgiblerinin olmadıklarını gösterecektir.

-Bunca boş konuşan insan arasında dilsiz olmak engel değil, devrimdir.

not: buraya kadar okuyan panpalarıma teşekkür ediyorum. mobilden yazdım yazım hatası olduysa affola.