Sabah olduğunda ilk kez içimde bir parçada olsa umut hissettim. Birazcık olsun yaşamak içindi bu umut. Aynaya baktğımda dudağımın kenarında ufak bir tebessüm gördüm . Elimi dudağıma zütürdüm. Tanrım gerçekten de gülümsüyordum! Solgun yüzümdeki bu görüntü çok tuhaftı. Yine gülümsedim. Valizimi hazırlamama gerek yoktu. Zaten bir kaç parça eşyam vardı. Üstüme temiz bir şeyler geçirip aşağı indim. Deniz erkenden uyanmış ve kahvaltıyı hazırlamıştı. Kahvaltı boyunca Deniz'le havadan sudan muhabbet ettik. Sanki dün hiç yaşanmamış gibiydi. Kötü bir kabus gibiydi tüm yaşadıklarım. Ama gerçekler gün ışığında daha bir gerçekti. Sonunda konuyu açtım.
"Öğlen yola çıkacağım."
Deniz'in gülen yüzü bir anda asılmıştı. Sessizce tabağındaki peyniri ağzına zütürdü. Uzanıp ellerini tuttum.
" Çok teşekkür ederim. Deniz sen olmasaydın ben yapamazdım. Devam edemezdim. Bu dünyadaki tek dostumsun, tek ailemsin. Herşey için teşekkür ederim."
Deniz de aynı sevecenlikle elimi sıktı.
" Emin ol bende senin için böyle hissediyorum. Gitmeni hiç istemiyorum ama sen mutlu olacaksan bu senin için daha iyi olacaksa git. Sonuna kadar seni destekliyorum. "
" Teşekkür ederim." deyip Deniz'in boynuna sıkıca sarıldım. Bu kokuyu özleyecektim.
Kahvaltıdan sonra havalimanına doğru yola çıktım. Beni yolcu etmek için Deniz de gelecekti. Ama evde vedalaşırsak daha kolay olacağını söyledim. Çok zordu veda etmek. Deniz'den ayrılmak çok zordu. Onu öylece geride bırakmak. Ama bu yeni hayatıma ilk adımdı. Giderken tüm yolu aklıma kazımak istercesine baktım. Zihnime tek tek not ettim. Belki bir gün hatırlamak isterim diye. Belki... Sonunda havalimanına vardım. Bir elimde bavulum , ardımda düş kırıklıkları ve yüreğimde umut vardı. Artık yarınlarıma yürümek istiyordum...