Sabah babam uyanmamıştı kahvaltımı yapıp babam için sofrayı öylece bıraktım. Otobüse doğru yola koyuldum. Saçımı düzeltmeye elimi atmıştım ki olmadığını farkettim kendi kendime gülmeye başladığımda herkes bana bakıyordu.Ne garip bir çocuk dediklerini tahmin ettim,ama ya demiyorlarsa ya herkes ben gibi düşünüp beni yargılamıyorsa ya herkes kendini yargılamaktan dışarıdaki olanların kusurlarını görmüyorsa.

O anda kırk haramilerin hazinesini bulmuş gibi sevindim ve koşmaya başladım. Delicesine koştum insanlara aldırış etmeden koştum.Bir bakkala girip günaydın diyip çıkmıştım. Yolda sevecen gördüklerime günaydın dedim.

Bir dakika ya bunlar olmadı. Böyle düşünmüş olabilirim ama o özgüven şuan bende yoktu.Belki daha sonra Sabanci dedim içimden ve otobüsün geldiğini gördüm. Otobüsün ortasında durup düşünmeye başladım. insanları süzüyordum hepsi kendisini düzeltiyordu, kimi kızlar makyaj yaparken erkekler saçını düzeltmekle uğraşıyordu. Bazıları ise uykulu gözlerle dışarıyı izliyordu.Bu insanların gerçekten kendi sorunları vardı ve dışarıyı kesinlikle umursamıyorlardı. Tabii istisnalar kaideyi değiştirmez.

devam ediyorum