Oradaki 3 yılımı boşverin beyler anlatmak istemediğim şeyler oldu... Oradaki huur çocuğu müdürün tacizlerine maruz kaldım. Korukudan altıma ıslattığım zamanlar oldu...

Neyse beyler... Ben buradan kaçmayı kafaya koymuştum. Her gün dayak, her gün taciz ediliyordum. Bir gece en samimi arkadaşım olan Tufanı uyandırdım ve sessiz olmasını söyledim. Fısıldayarak "Tufan, ben gidiyorum arkadaşım... Kendine iyi bak" Tufan bana baktı ve sarıldı. Birlikte ağlamaya başladık beyler. O günkü döktüğüm gözyaşlarını hayatımın başka hiç bir yerinde dökmedim...
Tufan'dan helallik alıp odadan yavaşça çıktım. Hızlı koşardım o zamanlar 10 yaşımda olmama rağmen. Biraz sonra binanın çıkışına geldim ve güvenlik kulubesindeki güvenliğin uyuduğunu gördüm. Yanıma aldığım küçük çantamla hızlı bir depar attım ve dışarı çıktım. Nefesimin kesildiği yere kadar koştum. Yeterince uzaklaştığımdam emin olduğumda durdum ve kaldırıma oturdum. Aylardan Mayıs olduğu için hava sıcaktı. Ben de bir bank bulup üzerine uzanıp bataniyemle uyudum...

Sabah uyandım ve karnım çok açtı. Bir simitçi gördüm. Gittim yanına. Dedim abi bir simit verir misin lütfen karnım çok aç. Allah razı olsun iki tane simit verdi, bir de çay söyledi. Tek kelime etmeden onları yiyip kalktım ve adama teşekkür ederek nereye gittiğimi bilmeden yürümeye başladım...

Beyler okuyan olursa da olmazsa da sabah devam edicem yıllar sonra gelip okurum belki... Yalan dolan yok ne yaşandıysam onu yazıcam...