hatta geceleri adamın bulunduğu odayı da kitliyorlardı adam benle hiç yalnız bile kalmıyordu kimyasal vermemden korkuyorlardı. aslında haksız sayılmazla ilk fırsatında kimyasal vermeye başlayacaktım adama çünkü aside dönüşen kanser akciğeri geçip kemikleri kemikleri de geçip deriyi eritecekti buna müsaade edemezdim. bir gün mutfakta su içerken asu'nun adamın yattığı odadan çıktığını anahtarı'da cebine koyduğunu gördüm. suyumu içtim asu odasına çekildi bende odaya sessizce girmek için asu'nun uyumasını bekledim. asu uyuyunca da odaya sessizce girdim sonra telefonun aydınlatmasını kullanarak pantolonunu nereye çıkardığını aramaya başladım. mutfağın lambasının yandığını fark edince hemen durdum.
sonra zaten asu uyanıp beni fark etti ne arıyorsun burada falan dedi kavga ettik. ben bizimkilere tekrar dil döktüm o adama kimyasalı vermek zorundaydık adamın zaten akciğerinde bir delik oluştu hala neyin ısrarındasınız adam ölü birisinden farksız ailesine böyle de açıklama yapamazsınız bu yüzden verelim şu kimyasal'ı en azından şansımızı deneriz dedim.
bu sefer bana hak verdiler kaybedecek hiç bir şeyimiz kalmamıştı çünkü ertesi gün 2,5 hafta sonra ilk kez kanserli bölgeye kimyasalı vermeye çalıştık fakat kanser yok olmuştu. 1-2 gün gözlem yapılmamıştı ekibin kendi içindeki sorunları yüzünden ama asit kanserinin açtığı delik akciğerin üzerindeydi ve adam kan kusmalara devam ediyordu.