sana sesleniyorum!

senin gibi anası kıymetsiz bi varlık yüzünden yerde para gorunce tedirgin oluyorum daha paraya yeltenemeden aklimda kırk tilki gibişiyor bahane bulmak için. halbuki alıp cebime koyup uzaklasacagim ama olmuyor parayı bırakıpta gidemiyorum da.. ve sonunda olan oluyor parayı aliyorum ama cebime koymaya utanıyorum kendimi Truman Show da hissediyorum. tedirgin adımlarla hala mantıklı bi bahane arayarak acaba su koseden elinde mikrofonla bi numune cikar da gelir mi diye geçiyor içimden. ta ki güvenli bir yere girene kadar orda cebime koyuyorum parayı işte bu diyorum artık 50 kurusum daha var işte bu!!! ama yine de bi turlu aklımdan çıkmıyor birinin beni kameraya çektiği düşüncesi. ya biri bunu çekip paylasirda tüm sevdiklerim görürse ya hoşlandığım kız ? hepsinin nemrut bakışları gözümde canlanıyor, babamin beni evlatlıktan reddedişi. ama vazgeçmiyorum yine de. paranın o eşsiz çekimine her defasında umarsizca kapılıyorum.

özet: kamera şakası yapan o.ç'tur.