2014 senesinin temmuz ayıydı bir yıl boyunca eşşek gibi çalıştığım sınavın sonuçları açıklanmış ve bir önceki sene bana söylense ciddiye bile almayacağım bir puan elde ederek ilk bine girmiştim. uğruna emek verdiğim bir şeyi başarmıştım, ailemle, arkadaşlarımla sorunum yoktu, hiç görüşmediğim akrabalarım bile arayıp tebrik ediyor, hatta akrabalar arasında bile yaşıtım olan kızların ilgi odağı haline geliyordum. apartman yöneticisi hüsnü amca her gördüğü yerde beni övüyor insanlara da anlatıyordu ve daha bir sürü şey... her şey yolunda gibiydi. ama bir problem vardı: ben mutlu değildim. içimde anlamsız bir his vardı, dış dünya beni ilgilendirmiyor, sürekli yalnız kalmak istiyordum. o sene hayatımda ilk kez istanbula geldim, 300bin nüfuslu anadolu şehrinden istanbula gelmek beni mutlu eder sanıyordum çünkü sınava dair tek motivasyon kaynağım buydu; iyi bir puan alıp istanbula gelmek ve sonuna kadar özgürlüğü hissetmek... ancak burda da aradığımı bulamıyor mutsuz bir şekilde günleriimi geçiriyordum...

tam o dönemlerde incide bir yazıya rastladım (bkz: hayatınızı kökten değişterecek olan şey) işte şimdi taşlar yerine oturuyordu. mutsuzluğumun sebeplerine inmek istediğimde böyle bir cevapla karşılaşacağımı tahmin edemezdim...