utanıyorum. Bu zamana kadar hiçbir kızla yüz yüze konuşamadım. Eğer konuşmak zorundaysam. yere bakarak ya da başka yere bakarak. bir şeyler söylüyorum.

Daha da önemlisi hiçbir kızla göz göze gelmedim bile bana baktığını anladığım anda başka yere dönüyorum. bugün de arkadaşımın yanında ağladım ama arkadaşım bunu fark etmedi telefonla uğraşıyordu.

Asosyal diyenler olucaktır ama ben asosyal değilim dışarı çıkıp geziyorum filan ama kızlara karşı birşeyler oluyor. okulda bir kız geliyor yanıma lan puşt marsham konuşsana diyor. Tam birşeyler söyleyecekken içimden birşey "dur söyleme." diyor amk sıkıldım bundan ağlamaktan. sizler bir şeyler önerebilirsiniz belki.

hani pskiyatrist olanlar filan vardır belki.

edit: hepiniz sağolun lan iyi ki varsınız be hala adam varmış burada.