yine de çalışmaktan uzaklaşamadık ya oturduğumuz mahallenin kenarında orta büyüklükte bir cafede işe girdim garson olarak. işimi yaparken neredeyse robota dönüyordum. insanlarla nasıl iletişime geçtiğimi, siparişleri nasıl mutfağa zütürüp servis ettiğimi şu an bile hatırlamıyorum. rutine döndü her şey. havalar soğumaya başlamıştı.

yaklaşık 1 ay,okullar açıldıktan sonra eve dönüyordum işten. düşüncelerle,bir günü daha geçirebilmiş olmanın mutluluğuyla, cebimdeki bozuklukların birbirlerine çarpma sesiyle. Kapıyı açtığımda koltukta yatan silüeti gördüm. arkadaşımın odasına baktım tekrar, fazladan bir kişi vardı.
-sen mi geldin?
-selin?

evet oydu. ışığı açıp karşısına oturdum. yanakları ve gözlerinin çevresi kızarmıştı. anlatmasını istedim. anlatılacak bir şeyin olmadığını söyleyip geçiştirdi. sonradan öğrenecektim.