Anlatamamak yoruyor beni... Birkaç dakika önce onunla konuştuk telefonda. Hissettiğim duyguları hikayeye yansıtamamaktan korkuyprum dedim. Kendi yazdıklarımı beğenmiyorum.

Kendisinin sevdiğini söyledi. Eğer o böyle diyorsa vardır bir bildiği...

Şimdi geldik hikayenin asıl başladığı noktaya...

Takvim yaprakları herhangi bir günün herhangi bir saatini gösteriyordu. Siz veya bir başkası, telefonun dijital ekranındaki tarihe baktığınızda bugün günlerden şu diyordunuz.

Benim ise hayatım kökünden değişiyordu...

ismin kadar benim olsan ya dedi.

ismim neydi?

... ...

Doğduğumdan itibaren taşıdığım ismi sevdirmişti bana. ismim bana aitti. ismimi onun sesinden duyduğumda hissettiklerim ise ona ait...

Benden beni mi istiyordu? Benim hislerimi mi? Yahut da hepsinden daha güzeli.. Benim sevgimi mi istiyordu?

Korktum dostlarım. Benden bu istekte bulunduğu zaman mutluluğumun, heyecanımın ötesinde büyük bir korku vardı.

Ya mutsuz edersem seni?

Dünya öyle bir yer haline gelmişti ki insanlar diğer insanları mutsuz etmekten başka bir işe yaramıyordu. Ben ismim kadar onun olursam ve bir gün üzersem onu giderdi benden. Böyle düşünüyordum işte.

iç ses yeniden kontrolü ele almış, saçma sapan konuşmalarla beni engellemeye, olumsuz bir yanıt vermeye zorluyordu.

Oğuz Abi demiş ya hani Korkuyu beklemek korkudan beterdir diye...

Ben korkuyu beklememeliydim. Ben onu sevmeliydim. Ben her şeyi göze alıp ona gitmeli, kendimi teslim etmeliydim.

Ben seninle mutsuzluğa da varım. dedi

Ona gittim dostlarım. Takvimlerin gösterdi sıradan bir tarih değildi artık...