Akşamın kör karanlığında tek başıma oturduğum o bankta yalnız olmadığımı hissediyordum artık. Gökyüzüm benden kilometrelerce uzaktaydı belki ama sesiyle, yazılarıyla ben onu yanımda gibi görüyordum. Mutsuzluğunu hazmedemiyordum. Mutsuzluğu haketmiyordu.

Her ne ise. Birkaç müzik açtım telefondan ve önümdeki denize bakarak onunla konuşmayı sürdürdüm. içimde bir takım duygular cereyan ediyordu.

iç sese kulak vermeye çalıştım. iç sesim genellikle yanıltırdı ya beni. O gün o gece ilk defa mantıklı bir şey söyledi.

Sev onu.