19 ağustos depreminin olduğu zamanlardı, Gölcükte yaşadığımız, Halıdere'de.
Yaz aylarının belki de en güzeliydi geceye kadar. Çocuğum lan o zamanlar 8 yaşındayım. 2 sınıfa başlıcam yaz ayının her bir günü deli gibi sokakta top oynuyoruz. Sokaklarda koşa koşa tanıdım onu, adı Merve idi. Sarı sarı güzel saçları vardı. Güneş sarısıydı lan ya da ben çocuktum sarısını fazla gördüm. Gördüm ve ilk aşkım dedim kendi kendime.. Her günümüz onunla geçiyor, kahvaltıdan sonra sokaklar buluşma noktamız olurken akşam annelerimiz ezan okunuyor hadi eve deyince buluşmamız bitiyordu.
En güzel zamanlarımdı belki de. Büyümek istediğim zamanlar.. Evlenecektim onunla.
2 sokakta ötede otururdu, her sabah gelir sokaktan bizim eve bağırır, anneme beni sorar evdeysem aşağıya inmemi bekler, değilsem de Gölcük sahiline iner beni arardı. Saflık temizlik o zamanlarda işlemiş canına yandığıma, deli gibi koşar hunharca terlerdi ve gelir bana sarılırdı, iğrenmezdim hiç o halinden.. Daha çok sarılırdım.
Gece deprem olunca korkudan hiç bir şey hatırlamayan ben babamın kucağında inmişim sokağa,her taraf yıkık.. Bir sağa bakıyorum bir sola sokakta yoktu merve. 2 sokak öteden getirdiler battaniye'ye sarılmış bedenini hem de 2 gün sonrasında.. O beyaz kız mosmor olmuş, saçları ve kolu gözüküyodu sadece battaniyenin altından. Ne zaman aklıma gelse o görüntüler sessizleşirim , içten içe söylenirim ;

Yazların belki de en güzeliydi,ta ki o geceye kadar.
Ay'ın güzel yüzünü yansıttığı,ta ki binalar gökyüzünden inene kadar.
Sarının parlaklığıydı saçları,
Üstüne toz toprak çökene kadar.
Araf kadar derindi mezarı,
Kazdılar bir avuç kadar.