Dışarısı karanlıktı kapıya yaklaştıkça o heybetli adamın yüzü belirginleşmiyordu. Hala bir gölge gibi görünüyordu. Dışarıya çıkar çıkmaz arkasındaki yüzlerce kişinin aslında binlerce olduğunu farkettim. Belki de daha fazla. Ben dışarıya çıkınca hepsi uğuldamaya başladı. Sesler tüm meydanda yankılanıyordu. Liderlerinin yüzü hala bir gölge gibiydi. Diğerleri önceden insanlardı ama liderleri hiç insana benzemiyordu. Ben dışarı adım atar atmaz liderleri elimi tuttu ve bayıldım.

Ne kadar süre bilincim kapalıydı bilmiyordum. Bana neler yaptılar biilmiyorum. Bizim evde gözlerimi açtım. Ev yerinde duruyordu. O ev beni dehşete düşürdüğü için kendimi hemen sokağa attım. Aynı sokaktaydım. Sokağın kenarında top oynayan çocuklar vardı. Köşe başında oturan bir dilenci vardı. Her şey normal gibiydi dükkanlar açıktı. Hayat devam ediyordu. Arkama baktığımda bizim evin tek katlı olduğunu gördüm.

Bu imkansızdı olaylar tüm açıklığıyla aklımdaydı. Rüya veya hayal değildi bunlar. En son hatırladığım liderlerinin elimi tutmasıydı. Hemen elime baktım. Elimde kara bir iz var. Böyle bir el büyüklüğünde sanki gölge gibi. Ne yapacağımı düşünürken hemen şehir meydanının yanındaki camiye koştum. Her şey yerindeydi, cemaate sordum bu caminin camlar kapılar kırılmamışmıydı diye hayır nerden çıktı o dediler. Etrafa bakındım dün ölen dayı orda, dayı nasılsın beni hatırladın mı dedim? Hayır dedi. Şaşırdım kaldım. Boynun nasıl dedim. Sen nerden biliyorsun benim boynumu? dedi. Sabah uyandığımdan beri ağrıyor gece tutulmuş, soğukta kaldık heralde dedi.

Ben neyin ne olduğunu anlamamış biçimde etrafa bakarken imamla göz göze geldim. Bana kızgın bir şekilde uzun süre baktı. "Bir daha buraya gelme, başımıza bela olma. Her şey senin yüzünden!" dedi..