Koşa koşa şehir meydanına kadar gittim. Bir kişi bile yok sokakta. Ulan kafayı yiyecem ne oluyor? Meydanın ortasında bağırıyorum sesimi duyan var mı? diye. Sadece benim sesim karşı binalara çarpıp yankılanıyor. Meydanın yanında tarihi bir cami vardı oraya gideyim bari dedim. Koştum camiye caminin bile kapıları kapalı. Güneş batmaya başlamıştı ki kapalı olan camiden akşam ezanı okunmaya başladı. Bakıyorum etrafta kimse yok ezanı okuyacak müezzin falan da olduğunu zannetmiyordum. Merkezi sistemden okunuyor heralde dedim. Camiye gelen cemaat olur onları görürüm diye bekledim cami avlusunda bir banka oturdum.

Camiye gelen bile olmadı. Benden başka kimse yok ulan memlekette. Ben banka oturup beklerken hava kararmaya başladı tabi, öyle korkuyorum ki. Geceyi bankta geçirim dedim kendi kendime ama gece vakti ne olacak nereden bileyim. O esnada camini kapısı birdne açıldı. Azıcık açıldı ama imam kafasını uzatıp evladım hemen buraya gel dedi. Çok şükür Allahım dedim koştum hemen gözlerim doldu. Ben camiye girer girmez imam kapıyı tekrar kapattı sonra da kilitledi..