bir süre bu ayarda devam ettik, mutluyduk.hayaller kurmayı çok seviyordu. geceleri mesajlaşırdık çocuklarımız olurdu isimleri belliydi,her akşam başka bir yere gidiyoruz güya. onların hayaleriyle uyurduk.bir gün arkadaşın birinin evindeyim oturuyoruz öyle. nargile falan kurar, dertleşirdik.mesaj geldi, "canım arkadaşlarla çarşıya geldik bizim parkta oturuyoruz gelir misin seninle tanışmak istiyorlar" çıktım evden yürüyorum ama kafamda bitirmek var. seviyordum eyvallah, çok iyiydik, daha önce yaşamadığım kadar iyi.ama hırslarım var saçma hırslar. daha fazlasını istedim işte. gittim parkın yakınında mesaj attım "dışarda bekliyorum gel" diye. geldi yanıma o kısık gözleriyle gülümsedi sarıldı sımsıkı. yanağından öptüm bir kez "neden gelmedin seni bekliyorlar." dedi. Lavuğum işte daha kıza cevap vermeden "ayrılmak istiyorum senden" dedim. başı düştü, kaldırdığında o kocaman kirpikleri ıslanmıştı içini çekti "nerden çıktı" diyebildi."öyle" dedim "kusura bakma." bunu hatırladıkça, hatta şuanda yazarken içim yanıyor, gözüm doluyor.ama o an döndüm yürüdüm, sadece ufak bir burukluk vardı içimde.bu son bir veda değildi, benim sonumun başlangıcıydı.