yıl 2001. deli yürek izliyoruz o zamanlar tabii. herkes miroğlunun taklitini filan yapıyor. ben takliti aşıp artık her işimi onun gibi yapıyordum. saçlarımı onun gibi kestirip jöle sürer, onun gibi yürür, onun gibi konuşurdum. bayram arefesi bir gün, babam gel saçını kestiricez dedi. tamam diyip gittik. girdik o saç kokan dükkana ana baba günü ortalık. babam oturdu sandalyeye, van damme edasıyla geç sıraya dedi ve ustaya alabulus yapmasını söyledi.. babamın başka bir yere baktığı anda ivedilikle ustanın yanına koşup "abi miroğlu gibi yaparmısın?" diye sordum sevecen bir tavırla. usta ise babacan bir tavırla kafamı okşayıp "hallederiz" cevabını verdi. tabi sıra bana gelecek gelmesine ama, çok insan var ve 2 usta 1 çırak yetişemiyor. çırak dediğimde yerdeki saçları süpürüyor sadece.. babamda sinirlenmiş zaten beklemekten, ustaya ;söyle çırağa 2 dakika tıraş etsin şu çocuğu, acelemiz var zaten... oturduk koltuğa, ben tip tip çırağa bakıyorum, o bana bakıyor. sinirlenmişim bende kesemeyecek bu çocuk biliyorum, ama baba sözü bu ya herro ya merro diyorum kendi kendime. alıyor çırak eline makineyi, ilkinde birşey yok, fakat 2. vuruşunda ensemde bir yanma hissediyorum. elimi zütürünce kan geliyor parmaklarıma oluk oluk. o çıraktan bana kalan hatıralar ise, hiç geçmeyecek bir yara izi ve mahalleye kadar yarı kesilmiş saçla giderken arkadaşlarımın bana acınası gözlerle bakmasıdır herhalde.