11. Sınıfın ilk döneminde bomboş yaşadığım hayat midemi bulandırmaya başlamıştı. Yaptığım hiçbir şeyden zevk almıyor, sevmeye çalıştığım insanları kendimden uzaklaştırmaktan başka hiçbir şey yapmıyordum. Liseye geçerken çok başarılı bir öğrenciydim ama liseye geçince bulanan kafamla sadece Türkiyenin en iyi liselerine girebilecek puana sahip bir manyaktan başka bir şey değildim.

Doğduğum ve 17 yıldır yaşadığım şehirde okuyordum. insanları dar görüşlü, şehir boğucuydu. Babamla 2.5 senedir kavgalıydım. Annemse bazen sadece o şehirde kalmamın tek nedeniymiş gibi geliyordu. Artık bir sabah uyandığımda artık bu hayatı yaşamak istemediğimi fark ettim, uğruna yaşanacak bir şey istiyordum.

Uzun kavgalar ve annemin gözyaşları eşliğinde sonunda ailemi ikna etmiştim, büyükşehirlerden birindeki en prestijli fen lisesine geçiş yapacaktım. Evden çıkarken en son hatırladığım şey babamın elime tutuşturduğu dilekçe, valizlerim, basketbol topum ve babamın her şeyin çözümü olarak düşündüğü kirli parasıydı. Kapatırken iyi niyet olarak söylediği "gibtir git" cümlesini de unutmamak lazım.

Otogarda gelecek olan otobüsü beklerken yaktığım sigarayı içerken kafamın bomboş olmasına sinirleniyordum. Ama başıma geleceklerden o an haberim olsaydı tercihlerim çok daha farklı olurdu.