Güneş bu şehrin yerlisiymiş o yüzden beni kafelere falan o zütürürdü fakat toplum içindeyken asla konuşmazdık. Dışarda yalnızken veya üniversitede dersteyken konuşurduk sadece gözlerimiz ve bakışlarımız konuşkonuşmamıza gerek bırakmazdı. O altın sarısı saçları ela gözleriyle hayatıma biraz olsun neşe katıyordu. Ilk hafta bitmek üzereyken kafede oturuyoduk yine onu tanımamın çok güzel olduğunu ve o olmazsa zaten büyük ihtimal başka arkadaş bulamayacağımı söyledim ona. Aynı şekilde karşılık verdi ve dedi ki ama bizim kuralımız olsun toplum içinde konuşmayalım sadece bakışlarımız yeter bize dedi. Ben de ona katıldım çünkü ben de toplum içinde kendimi çok rahat hissedemezdim.

Biz bunları konuşurken birkaç masa da bize bakıyor ve gülüyordu. Dediklerimizi komik buldular sandım ve utandım bidaha asla kafedeyken Güneşle konuşmamaya karar verdim oysaki eskiden çok sosyal bir insandım...