Önceki yazıma olan ilginiz, yanımda olduğunuzu hissettirmeniz gerçekten gözlerimi yaşarttı. Sağolun, varolun. Yalnızlığın esaretinden kurtulmanın bir yolunun da yazmak olduğunu bilseydim daha önceleri hikayemi sizinle paylaşırdım. Hikayemin size anlatmadığım kısmına buradan devam ediyorum. Yazmaya başlamadan önce, önceki yazımı görmeyen arkadaşlara konunun bütünlüğü için önce ana hikayeyi okumalarını öneririm. bkz: şoktan aldığım profiterol ile hayatım karardı

Bu yazı hikayenin devamı değildir. Önceki yazıda anlatmadığım kısım, Muhammet Abi'nin vefatından sonraki hastane günlerimden başlıyor..

---

Hastane ile hapishane arasındaki tek benzerlik bu kelimelerin benzerliği değil. Dört duvar arasında hapsolmak için illa başınızda bir gardiyan olmak zorunda da değil. Zamanın ne kadar yavaş geçtiğini anlamak için insanın hasta olması gerekiyor beyler ben bunu çok iyi anladım. Hastane rutini mi hapishane rutini mi insanın ruhunu daha çabuk öldürür bundan emin değilim. Hapishanede sağlık problemin yoksa eğer hastanedeki adamdan çok daha rahat bir yaşantın var demektir. Tabi yine de Allah korusun hapishaneye düşmeyi istemem, kimse istemez.

Hastanede sabah olmuyor, gece bitmiyor, uyku tutmuyor. Düşünceler insanı boğuyor. Yaptığım aptallıklar aklıma geliyor. Bundan sonra ne yapacağımı kestiremiyorum. Umudum azaldıkça benim tedavi olmam da anlamsızlaşıyor. iyileşmek için insanın önce moralini düzeltmesi lazım.

Beni bu karamsar ruh halinden kurtaran adamdı işte yan odamdaki Aksaraylı Muhammet abim. Fırıncılıkla meşgulmuş Aksarayda, ihtiyar babası da fırıncıymış ve hala fırında beraber çalışırlarmış hastaneye düşmeden önce. 7 yıldır evliymiş Muhammet abim ama çocukları olmamış. O yüzden de yüreği hep kırgındı. Bir evlat bile sevemeden dünyadan göçeceğinin farkındaydı. Bana hiçbir zaman olumsuz konuşmadı, her zaman etrafına umut saçıyordu. Ölmeye niyeti yoktu ama şimdi düşünüyorum da yakında öleceğini o da biliyordu, bilmemesi mümkün değil.
Beni bile kandırdı. Ölmeyecekti.

Ölmeyecektin be abi..