Bilgisiz, birikimsiz halde bir takım istekler

Sabır yok, yazacak bir şeyde yok, insanoğlu benden ne bekler

Yazdıkça çıkacak bir şeyler ortaya, özgüven ver bana

Sıkıntı çoğaltıyorum abartarak, sana niye iltifat ediyorum, elime ne geçecek nefsini kabartarak

Yazı yazmak istiyorum, bir şeyler haykırıyorum

Yaptığım şeyler manasız geliyor

Ne hikâye ne şiir yetkisizim, ne yapmak istesem de her konuda acizim.

Özgüven denen şey bana da gel ey azizim

Boş evhamlar, kuruntular, sıkıntılar içindeyim, her şeyi gözümde büyütüyorum bu nasıl beyin

Ne yapabilirim, insanların bana ne faydası olabilir

Hepsi sefil, hepsi fahiş hepsinde kibir

Kendi kendimi eritiyorum, sağlığım bozulacak korkuyorum

Toplum içinde yalnızlık, ne kötü şeyler

Neyse ki Allah var, uzak olan acaba neyler

Sorumluluktan kaçıyorum hep, bir taşı bile kaldırmak sorumluluğumsa bu bile bana büyük set,

Kendimi toplumdan soyutlasam da, ne dâhiyim ne bilgin.

Tek bildiğim bir şey var ben kara cahil

Boş adam olmak hissi var hiçbir şeyim yok.

Hayatın gerçekleri içinde yüzmeyi öğrenmek lazım

Bu soğuk gerçeklere ani giriş büyük şok.