Hayat bu noktadan sonra bizim için tam bir keşmekeş halini almıştı. Aylar önce karaciğer yetmezliği ile hastanede yaşam savaşı veren ben, şimdi böğrümde babamin karaciğeriyle ayaktayim babam ise suçsuz yere hastanelik olmuş yatıyor..
intihar etmeyi düşündüm beyler, hemen o anda hastanenin çatısına çıkıp kendimi bırakmayı düşündüm. Beni bundan alıkoyan duygu neydi hala emin olamiyorum. Hayır ölüm korkusu değildi, ölmek fikrine uzun zamandır alışıktım. Belki de son bir yılda yaşadıklarımın bana kazandırdığı olgunluktu. Bir yıl önceki akılsız halim olsaydi böyle bir durumda kaldıktan sonra geride gözü yaslı anasını düşünmeden , hasta yatakta babasından aldığı ödünç karacigeri düşünmeden gider intihar ederdi belki de..