Abi biz hayattan erken ayrılacağız dediğimde "Hayat ben senin değil, sen benim içimdesin.ben nefes alırsam sen yaşarsın" demişti. Ulan dedim ölmeyecem lan. Ölmeyecem ulan diye bağırdım hastanede, hemşire geldi kızdı bize. Biz başladık gülmeye hayatta unutamayacağım günlerden biriydi. Tamamen umut doluydum, yaşayacaktım, Muhammet abi de yaşayacaktı. Bu hastaneden kurtulunca onun engin bilgisinden yararlanmak için bol bol sohbet edecektik, onu sürekli ziyaret edecektim. O gün uzun süreden beri ilk kez mutlu bir şekilde uyudum.

Ertesi gün yan odadaki Muhammet abinin vefat ettiğini öğrendim...