Gözlerim karanlığa alıştığı için ışık açılınca gözlerimi kıstım. Bir kaç saniye bir şey göremedim. Gözlerim ışığa alışınca gördüklerim karşısında nefesim tutulmuştu. Adeta nefes alamıyordum. Kalbim boğazımda atıyordu. Murat abinin arkasında boyları tavana kadar uzanan siyah şeyler vardı. Ne olduğuna anlam veremedim. Çok korkunçlardı. Gözleri kırmızıydı. Ayakları yere basmıyordu. Yüzleri tam görünmüyor, vücutları siyah dumanla kaplanmış gibiydi. Murat abi bana bakıp kahkaha attı. Arkasını döndü ve arkasındaki mahluklara anlamadığım bir dilde yüksek sesle bir şeyler söyledi. O şeyler Murat abinin söyledikleri bitince bağırmaya başladı ve bir anda kayboldular. Murat abi yavaşça bana doğru döndü. Başına bela aldın Caner dedi ve gülümsedi. Ben daha da çok korkmaya başlamıştım. Bir an önce buradan çıkıp eve gitmek istiyordum. Bir daha da gelmeyecektim. Murat abi yavaş yavaş yanıma geliyordu. Ben o sırada yerdeki şeylere bakıyordum. Yerde eski bir halı seriliydi. Duvarda büyük kağıt parçaları asılıydı. Halının bir kısmı ve halının dışındaki yerler kırmızıya bulanmıştı. Halının üstünde eski bir sofra bezine benzer örtü seriliydi. Örtünün tam ortasında büyük bir bakır tepsi vardı. Tepsinin iki yanına minderler konulmuştu. Tepsinin üzerinde yine bakırdan bir kap vardı ve içi su doluydu. Bakır kabın yanında ne olduğunu anlayamadığım bir çok şey vardı. O sırada Murat abi yanıma gelmişti...