Oturdum babamın yanına. Onu izlemeye başladım. Gözlüğünü koyup, gözlüğün yanaklarına değdiği noktada bıraktığı nemi sildi. Döndü bana "Hadi çık dışarı arkadaşlarınla harcasana paranı." dedi. Tüylerim ürperdi beyler. Sözcükler boğazıma dizildi. Gözlerim doldu. Hiç arkadaşım yoktu ki lan benim. Üzülmesin diye yalan söylerdim babama arkadaşlarımın yanına gidiyorum diye. Çıkıp internet kafeye giderdim tek başıma. Ulan belki komik gelir size. Güleceksiniz biliyorum ama botlarla tek başıma counter oynuyordum lan. Öyle bir yalnızlık. Bir tek babam var hayatımda. O da zaten beni giblemiyor. Kabus gördüm diye yalan söyleyip yanına yatardım babamın. Bazen geceleri saçlarımı okşardı. "Annen olsa kıvırcığım diye severdi şimdi seni" derdi bana sessizce. Uyuyor gibi yapardım. Sırf babamın beni sevdiğini birkaç saniye daha fazla hissedebilmek için. Uyandığımı görse sevmez beni diye korkardım.

"Tamam baba" dedim. Ayakkabılarımı giyip kapıdan dışarı çıktım.