Küçükken çok hareketli bir çocuktum. 12 yaşına kadar. 12 yaşında annemi kaybettim. Babam zaten, bir memur. işten geldiği gibi kitaplarına gömülen bir adam. Annem gidince bir daha hiç kaldırmadı onlardan başını. Namaz kılardı eskiden. Bıraktı. Geceleri sessiz sessiz neşet ertaş eşliğinde şarap içer oldu. Benimle konuşurdu eskiden derdimi sorardı. Annemden sonra bana tek sorduğu, ne yemek istediğim olmaya başladı. Benim de pek keyfim yoktu ya zaten. Baba yemeğini bilirsiniz hep kızartma falan filan. Liseye gidene kadar kilo aldıkça aldım. Ders çalışmak için falan masadayım zaten hep. Arkadaşım da yok. Her neyse sınavlar bitti. Tercihler yapıldı. Sonuçlar açıklandı. Şehrimde iyi bir anadolu lisesine yerleşmiştim. Babama söylediğimde, yorgun bir gülümseme ile "tebrikler oğlum" dedi. Cüzdanını çıkarıp, iki tane 100 lira verdi. 200 lira dıbına koyayım. Ne kadar mırın kırın etsem de aldım. "Paran biterse haber ver. Hem bak haftalığın da iki katı bundan sonra. Sonuçta liseye gidiyorsun artık" falan dedi. Gittim sarıldım babama. Paradan değil. Yemin ediyorum bak. Adam benimle doğru düzgün konuşmuyor, gülmüyor doğru düzgün adam. ilk defa gülüyordu, oğlum demişti bana o günlerden sonra ilk defa. ilk defa sarılmama karşılık veriyordu. Ulan dıbına koyayım millet çocuğu sınava girerken kapıda bekliyordu, bir ben yalnız gitmiştim.

O günü hiç unutamıyorum beyler. Sınavdan sonra eve yalnız gittim. Yolda ağladım bir başıma. Görenler sınavdan sanıyor benle dalga geçiyordu. Sınavım oysa çok iyi geçmişti. Annem olsa şimdi gelirdi demiştim, kendi kendime. Olsaydı...