Bugün işten çıkmış ve istiklal caddesinden yürüyerek eve gidiyodum, gitmez olaydım. Yolda ilkokul, ilk, ilk görüşte aşık olduğum kıza rastladım, her şeyin ilklerine ve unutulmayanına... Gördüğüm zaman içimdeki ölü duygular bir anda canlandı, sanki hiç geçmemiş gibiydi onlarca sene, hiç girmemiş sanki kilometreler aramıza. Cesaretimi toplayıp omzuna bir kez dokundum ve o "keşke hiç tanımasaydım seni" diyeceğim diyolog geçti (B) ben (ö) öykü:

B:Öykü?

Ö:Adımı nerden bildiniz?

B:Ben ilkokuldan kentra, hatırladın mı?

Ö:Hayır.

B:Hani kısa saçlı, bir ara beraber oturmuştuk ben sonra sınıftan ayrılmak zorunda kaldım, hala mı?

Ö:Hâlâ.

B:Kusura bakmayın, rahatsız ettim.

Bunu dedikten sonra içime neler oturdu bilemezsiniz, ilklerim beni hatırlamadı, her şeyin ilki her şeyime son verdi. Ben ona sizsiniz diye hitap edecek kadar uzakmışım meğer, bilemedim.

Sağolun beyler sizde okudunuz, bunu paylaşmadan edemezdim. Dünyada böyle şeyler de yaşanıyor, bilin istedim...

Edit:Sağolun beyler, tüm entryleri tek tek okuyorum ve sizin gibi insanlar gördükçe hoşuma gidiyor. iyiki varsınız...