4. sınıfa geçmeden size biraz meleğimi anlatmak istiyorum. Öncelikle bilmenizi istediğim birşey var. O belkide bu şehrin en güzel kızıdır bilmiyorum gözüm başkasını görmedi hiç. Ama ben ona güzel olduğu için aşık olmadım. Hatta yakından tanıyıncaya kadar güzelliğini fark etmedim bile. Her neyse... Onu gördüğüm ilk gün çok umursamamıştım. Üstünde kırmızı kazağı elinde köpekli kalem kutusu ve küçük bi defterle gelmişti sınıfa. Simsiyah kıvırcık saçları vardı. ilk geldiği gün sağ omuzundan önüne düşecek şekilde bağlamıştı saçlarını. Üzgündü. Kendimi onu neşelendirmek zorunda hissettim o an. Küçücük bir kuş gibiydi. Hemen hemen aynı boydaydık ama onu yaka cebime koyasım gelirdi hep. Fındık gibi burnu vardı. Gözleriyle öyle güzel bakardı ki. Kapkara saçlarının içinde kaybolmak isterdim. Bir keresinde uyuyakalmıştı sınıfta 15 dk öylece seyrettim uyurken. Sonra üşümesin diye montunu alıp üstünü örttüm. Öpmek istedim yanağından. Yapamadım. Tek hayalim o narin beline sımsıkı sarılmaktı. Her gece keşke bi kere sarılabilsem derdim kendime uyumadan önce. Sonra onu korumasın için Allaha dua ederdi. Hep içimden geçti sarılsamda dünya dursa diye. Olmadı. Yemek yemeği çok severdi. Kola bağımlısıydı adeta. Ama ne kadar yerse yesin kilo almazdı. Hala zayıf hala narin. Bir daha onun gibisi girmeyecek hayatıma biliyorum. Bir keresinde kendi kendime kızım olursa onun adını koyacağım demiştim. Bundan vazgeçtim kızımı kızım olduğu için sevmeliydim çünkü onun adını vererek kişiliğini elinden almış gibi olacaktım. Bu arada bende kıvırcık saçlıyım. Bir keresinde okula gelmemişti. Tarih hocası kıvırcık diye seslendi başımı kaldırdım. Nerde kıvırcık dedi gelmedi bugün dedim gülümseyerek. Dersin devamında hayallere dalmıştım. Ona benzeyen kızlarımız oluyordu o hayallerde. Hayal olarak kaldı.