Benim bu nefret dolu ruh halim durulmaya başladı. Beynimdeki fırtınalar dindi. Tabi ki onun sayesinde. Arkadaşlığımıza olduğu gibi devam ettik. Bu arada ben onunla aramızda hiç birşey olmayacağına kanaat getimiş arkadaşlığımızın bozulmaması adına bütün hislerimi kalbime gömmüştüm. Hayatıma girebilecek kızlara odaklamış ihtimalleri hesaplıyordum. Dersanede dalgasına bir kıza takılmıştım. Yavşakta bir arkadaşım vardı ilkokuldan ona denk geldim dersanede bu kız nasıl falan diye sordum. iyidir falan dedi. Yürüyorum o zaman dedim. Sen bilirsin dedi. Kızın numarasını aldım konuşuyoruz iyi kötü muhabbeti sardı. Ben kızın facebook hesabını bulup fotoğrafını sıra arkadaşıma (eski sıra arkadaşıma) gösterdim. Nasıl kız olur mu? falan diye sordum. Allah biliyor ya kıskanacak mı diye merak ettiğimden yaptım birazda. Güzel kız falan dedi. Fazla uzamadı mevzu. Bu benim dersanedeki yavşak arkadaşım da kıza kegibmiş. Önceden söylese hiç işim olmaz. Aldı benim telefonu saçmalamaya başladı kıza benim ağzımdan seviyorum falan diyince kız şoka uğradı normal muhabbet ederken birden nerden çıktı falan gibi bir konuşma olunca arkadaş kalalım dedi. Bende hem kıza mahcubiyetimden hemde bu pekekente acıdığımdan bir daha arayıp sormadım kızı. Yani belki unuturum diye çıktığım yolun sonu taka çıktı.