twitch'te yayın izlerken yerdeki koladan çıt sesi geldi. biri mi dokundu düşüncesi saniyelik de olsa aklıma geldi. tek yaşadığım için bu mümkün olamazdı. ardından geçen yıl kaybettiğim abim geldi aklıma. ya burdaysa, arkamdaysa diye düşündüm. döndüm yatağa baktım, kimse yoktu. ardından biraz derin düşündüm. dün vardı, bugün yoktu. ölüm. ne garip bi şey değil mi beyler? hiç etraflıca düşünen oldu mu bunu bilmiyorum ama kendinizin birgün yok olacağını ve bir daha hiç var olamayacağını akla getirmek korkutuyor insanı. ellerim klavyede, tek tek bu tuşlara basıyorum ve varolduğumun bilincindeyim, sonuna dek hissedebiliyorum varlığımı ancak birgün gelecek ve ben yok olup gidicem. şu noktadan baktığında o kadar saçma, o kadar uzak geliyor ki bu düşünce. mantıksız yani, koskoca adamım lan nasıl yok olucam dıbınakoyim düşüncesi sararken bedeni, kaybedilenlerin tek tek yok olup gittiğini hatırlayıp yine o korku kaplıyor her yerini. sanki bir film senaryosu, başrolünde sen varsın ve hiç ölmeyeceksin gibi düşünürken o filmde game of thrones misali hiç ummadık anda yok olup gidişin korkutuyor beni. ne olacak lan, çok merak ediyorum dıbınakoyim. bu eller, bu ruh, bu beden. neden var ve neden yok olmaya mahkum dıbınakoyim biri açıklasın lütfen. şuna buna tapıp cennette yer edinmeye geldik gardaaaşşş düşüncelerinden ziyade, daha farklı şeyler düşünen kişiler var mıdır burda? ölümün ardına kafa yormuş, neden varolduğunu sorgulayan? benim gibi tüm bunları 5 dakikada düşünüp aniden içini korku kaplayan biri. var mı amk?