Eve girdik... Salonda tekli koltuğa oturdum. Azad ağzında sigarasıyla bir şeyler soruyordu...
"Gördün mü ? Onlarla göz göze geldin mi ?" diyordu... Hatırlamıyordum...
Sadece gitmek istiyordum burdan... Azad'ın sorularına cevap vermeden üst kattaki odaya çıkıp eşyalarımı toplamak istedim. Azad kalkmama izin vermedi.
"Oktay... Onlarla göz göze geldin mi gelmedin mi ?" diye sordu... Sakinleşmiştim biraz daha , evet geldim dedim... Azad'ın yüzü düştü...
"Yapmaman gereken bir şey yaptın" dedi...
"Ben gidiyorum buralardan , işte sana yapmam gereken bir şey... " dedim.
Sigarasını söndürdü...
"Ve eüzül cann , hak kabre cinn" dedi... Ev sanki sallanıyor gibiydi... Dünya ayaklarımın altından kaymıştı sanki.. Merdivenlerden aşağıya doğru yüz üstü düştüm...
"Onlardan kaçabileceğini mi sanıyorsun ?" dedi...
Azad söylediği bir söz ile beni bu hale getirebilmişti... Arkasında o çarşaflı şeyler belirmişti...
"Şu an senin için dünyadaki en güvenli yer bu ev Oktay... " dedi...
Doğru söylediğini düşünüyordum , söyledikleri mantıklı şeylerdi...
"Havis ve Efhas dan korkma... Onlar sana zarar vermezler." dedi...
"Ben bunları bugün köy yolunda gördüm." dedim...
Beni izlediklerini , bunu onlara hocanın söylediğini söyledi... Sadece dinliyordum , Havis ve Efhas kapının önüne çıktılar tekrar...
Azad bir bardak su getirdi ,
"Eğer onları çıplak gözle görebildiysen bile ne durumda olduğunu bir düşün... Bu köye belki hiç gelmemeliydin ama artık el ele verip seni kurtaracağız." dedi..
Ben bu gördüklerimin bir rüya olması için dua ediyordum.