Evin içinde Neslihan'ın eşyaları hala duruyordu... Yatağa bakamadım , belki o şey her ne ise hala orda olabilirdi...
Direk üst kata çıktım... Mektubun küllerini yataktan topladım. Mektup yataktaydı ama yatakta en ufak bir yanık izi yoktu. Mektup sanki kendi kendine yanıp sağa sola zarar vermemişti.
Orhan'ın ölümü ve üstüne bu olanlar beni derinden etkilemişti.
"Onları rahat bırakmanızı istiyorlar" satırı sürekli aklımdaydı ve farkında olmadan söylediğim Urduca sözleri merak ediyordum.
Bunları düşünürken günün yorgunluğu ile uyuyakalmıştım... Gece saat 3-4 gibi pencere tıklatması duyuyordum.
Birisi pencerenin cdıbına vuruyordu sanki... Ama ben üst kattaydım.
Yataktan kalktım... Pencerede kimse yoktu , pencerenin camları da önceki geceden kırılmıştı zaten.
O sırada farkettim... O tıklatma sesi pencereden değil , odadaki aynadan geliyordu.
Sırtımı çevirip aynaya baktım... Aynadaki de bendim.
Ama bembeyazdım... Yüzüm gözüm morluklar içindeydi... Bana "gel" işareti yapıyordu.
Ağır adımlarla aynaya doğru yürümeye başladım... Ben adım attıkça o aynadaki şey gülümsüyordu.Ben ona yaklaştıkça o kahkahalar atmaya başlıyordu.
Aynayla aramda 2-3 adımlık mesafe varken büyük bir kırık sesi duyuldu ve ayna tuz buz olmuş , patlamıştı.
Aynadan fırlayan cam parçaları sağ kolumda kegibler yapmıştı... Ayna küçük bir aynaydı ama kolumda büyük bir kegib yapmıştı... Oluk oluk kan akıyordu.