bir duygu beyler.

en yakınım dediğimden en uzağıma kadar tüm arkadaşlarım dostlarım tarafından hep "olmasa da olur" konumunda görülüyorum. benim onlar için yaptıklarımın onda birini bana yapsalar hepsini toplar sırtımda taşırdım ama yok.

arkadaşlık olgusuna fazla değer veren bir insanım. yakın dostlarımdan birisi olan (zaten 2 tane var dıbına koyim) 15 senelik çocukluk arkadaşıma ihanet olmasın diye yeni yeni tanıştığım insanların hiç birine kanka, kardeşim veya dostum diyemeyecek kadar değer veren bir yapım var. ancak o bile ihtiyacım olduğu zaman "şansına küs" diyebilecek birisi.

diğeri ise en ufak pürüzde çevresinin etkisinde kalıp 6 aydır yüzüme bile bakmayan biri haline dönüştü. beni yolda görünce uzaklaşmak için gaza iyice abanan uzak birisi oldu artık.

diğer karaktersiz huur çocuklarını anlatmıyorum bile. kapıda 10 dakika beni bekledi diye çocuk azarlar gibi bağırıp çağıran am feryatlarından başka birisi değiller gözümde. sanki ekmek paramı onlar veriyor sanki onlar sayesinde yaşıyormuşum tavırlarını gibtiklerim..

ailemden hatta saydığım huur çocuğu dostlarımdan daha çok yüzlerini gördüğüm kahpe iş arkadaşlarıma daha gelmedi sıra. kendilerinin yaptığı şeyler mübah iken aynı şeyi ben yapmaya kalkıştığımda asılan suratlarla karşılaşıyorum suratlarını gibtiklerimin. en ufak fikrimi beyan ettiğimde sanki üçüncü dünya savaşı çıkarmışım gibi verdikleri tepkileri ete kemiğe bürüp gibesim geliyor huur evlatlarının. tepki ile karşılaşınca ağır konuşuyorum zorlarına gidiyor

ama sorsan hepsi adam ! adamlıklarını gibtiklerim.

en yakınımdan en uzak arkadaşlarıma kadar hepsi cebimde para var ve onlara yediriyorken yanımdalar. size yemek ısmarliyim dediğimde zütümde kuyruk olanlar yemek biter bitmez gibtiğimin bahanelerine sığınarak bir bir kayboldular. dostlarımı sadece yemek masalarında görebiliyordum yani. bir zamanlar onları görmek için 3 öğün yemek ısmarladığım bile oluyordu. aptal kafam...

hepsinin doğum gününü takvimimi ekleyip zaman geldiğinde kutlamak için öncü olurum, bir sıkıntıları olunca alır zütürür bir bardak çay söyler dinlerim, paraya sıkıştıklarında doğru atm'ye gider istediğinin iki katını çıkarır veririm, yolda kalırlar benzin mazot taşırım, sigaraları olmaz paket alır ceplerine koyarım, açım der yemeğe zütürürüm, yolda görsem alır gideceği yerin kapısına kadar bırakırım. hatta milli olsun diye huur evlatlarından birine karı bile ayarladım.

bunlar gibi daha nicelerini gözümü kırpmadan yaptım bu zamana kadar. ama en ufak lafını bile etmedim. borcunu ödemedi arayıp istemedim, getirir dedim. yolda kaldım bir tanesi çıkıp gelmedi kilometrelerde yol yürüdüm elimdeki kola şişesiyle yine ağız eğmedim. sigaram yoktu ağzımı açıp istemedim. tam bir ay önce doğum günümdü mutlu olsun diye mekan kiraladığım arkadaşlarım bile bırak bir yerde parti yapmayı arayıp kutlamaktan mesaj atmaktan acizlerdi. anlatmaya kalksam sayfalar yetmez..

çünkü onlar benim ile ilgili detayları hiç bir zaman bilmediler. oturup dertlerimi sıkıntılarımı dinlemediler. hiç birinin adım ve telefon numaramdan başka bildikleri bir gib yoktu hakkımda. ama sorsan dostumdu hepsi.

ben hep tek başıma yaşadım belli noktalara tek başıma geldim. ama bu karaktersiz huur ruhlu huur evlatları sanki her başarımın arkasındaki gizli isimmiş gibi tavırlara girmekten çekinmediler. yüzsüz şerefsizler.

dönüp bakıyorum bunca olumsuzluğa rağmen çok şükür ailem arkamda. babam, annem ve kardeşim. bir dediğimi iki etmeyen bir dediklerini iki etmediğim insanlar var iyi ki. bulunduğum noktalara ulaşmamı sağlayan yegane insanlar. ancak dertlerimi onlara bile anlatamıyorum. kendimi kendimden kıskanan pisliğin tekiyim.

Fatih Sultan Mehmet'in sevdiğim bir sözü var;
"yapmak istediğimi sakalımın bir teli bile bilseydi sakalımın o telini hemen koparır ve yakardım"

işte bende bu şekilde yaşıyorum. en büyük sırdaşım, en büyük dostum yine kendim...

belki bu başlık da giblenmeyecek. "bunu insan okuyacak bin" yorumları gelecek ama alışkınım. dostlarım beni giblememiş siz giblemeseniz ne olur..

selametle.