Hep bir doğa olayı hep ya yeşil ya sarı ya mavi geçiyor içimizden, umutlandığımız, sevindiğimiz, mavi sandığımız suyun derinliklerine dalarken. En güzeli unutuyoruz diğer tüm düşünülmeyen şeyler gibi hep arka bahçemizde kalıyor,  basit bi şey bu. Tüm doğanın renk cümbüşlerinin cinsiyeti hem erkek hem kadın olanı, babası ve anası olan ve diğer ikili şeyler gibi..  Siyah..  O ki tüm doğanın başyapıtı, atası.  Bütün renklerin babası, anası. işte düşünürken hep unutuyoruz onu. O bizi düşünüyor bize çocuklarını sunuyor kendini hatırlamayacağımızı bilerek..  Fedakarlık yapıyor bize kendinden.. ama biz ona sırt çeviriyoruz. Diğer bütün herşeyde olduğu gibi. Bizi gerçekten sevenleri boş çeviriyor ve olması çok zor, olsa da hayırsız olanları tıpkı siyahı aldatıp sırtımızı döndüğümüz gibi ona da çeviriyoruz bi kaç kemikten oluşan omurgamız ve bi kaç parça et olan sırrımızı.
Rüzgar.. Rüzgar bize siyahla ihaneti çok iyi anlatır. Ne zaman siyahı hatırlayacak olsam avuçlarımı açarım. Avuçlarım rüzgarla dolar, onu hissederim artık avcumun tam ortasındadır. Avuçlarımı kapatırım rüzgarı yakaladığımı sanarken, yakaladığım şeye bakmak için avcumu açarım... ben sadece avuçlarımı yakalamışım...   işte biz siyahı böyle kaybettik, onu görmezden geldik, görmedik ve diğer renkleri avcumuzun içinde sanarken onlar da yok olup gitti. Siyahı farkettik ama çoktan gün doğmuş siyah ölmüş siyah gitmiş. Rüzgarın rengi nedir?  Rüzgar bence mavidir sence nedir?   Peki siyahın rengi nedir?