neyse beyler, böyle ufak tefek flört bile denmeyecek muhabbetler ve arkadaşlarımla gezme tozmalarla kendimi iyice düzelttim, kızı aklımdan çıkardım fakat inanılmaz derecede de hissizleşmiştim. her gün okula gider gelirdim salak gibi. ne için yaşadığımı bilmezdim. hayatta hiçbir heyecan olmadan yaşayıp gidiyodum, amaçsızdım. akşam okuldan gelirken içim üşüyordu bildiğin yalnızlıktan. ki izmiri bilen bilir, ekşide falan yazarlardı da gülerdim. inanılmaz bi kuru soğuğu vardır. neyse, arkadaşları güldürmekten öldüren ben, akşam yurda yalnız yürürken, içime işleyen soğukla dünyanın en mutsuz adamı oluyordum.