Bu hikayeyi belki çok önceden farklı bir yerlerden duymuş olabilirsiniz.

Hidesaburo Ueno denen bir profesör 1924 yılında 1 yaşlarında bir köpek buluyor sokakta. Besliyor, büyütüyor ve köpeğine bir ad veriyor Hachikō. Bu profesör bir gün çalıştığı üniversiteye giderken çok sevdiği köpeğinide yanında zütürüyor. Hachikō profesörü metroya binene kadar bekliyor ve ardından geri eve dönüyor. Bu yaklaşık 2-3 gün böyle sürüyor. Ve profesör bir gün işten eve dönerken metro istasyonunda köpeğini buluyor. Hachikō profesörün geleceği saati kendince hesaplamış ve profesörü o metroda beklemeye başlamış. Bu böylece 1 yıl devam ederken bir gün profesör metrodan inmiyor, üniversitede kalıyor. Hachikō bütün akşam profesörü bekliyor. ikinci gün, üçüncü gün derken profesörün üniversitede kalp krizi geçirip öldüğü anlaşılıyor. Hachikō her akşam sahibim metrodan gelecek diye inatla bekledi. Haftalar, aylar boyunca her akşam Tokyo metrosunun Shibuya istasyonu'nun kapısına gitti. Hachikō tam 9 yıl boyunca sahibinin gelmesini bekledi. 11 yaşındayken yani 1935 yılında metronun kapısında sahibini beklerken öldü.

Sonuç olarak şunu demek istiyorum. Bir köpek bile 10 yıllık hayatında böyle bir sadakate sahipken neden dost, arkadaş, kardeş dediğimiz insanlar bu sadakate sahip değiller? Neden insanların içinde bir nebzede olsa Hachikō'da bulunan sadakatin yarısı bile yok? Hiç beklemediğimiz insanlar neden bizi arkamızdan bıçaklamak için sıraya girmiş bir şekilde?