Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce cenabetliğe büyük adımlar attığım zamanlardı uzay lazerilenmem .
Bizim sokakta yürüyoruz ben ve malafat.
Arada cepten de rahatsız ediyorum benimkini .Yakındık ama kimse birbirine destek olmazdı birbirimizin kuyusunu kazardık. Zaten şimdilerde hiç sevmem görüşmem bonyoda dahi yüzüne bakmam.
Neyse biz mutlu bir şekilde yolumuza devam ederken birkaç serseriyle karşılaştım. Biri konuştu.
Gökteki lazer silahına güvenmiş benden prezervatif istiyor.
Veririr miyim lan ben yıllarca kullanmak için beklediğim malafatığım yıllarca emek verip hazırlandığı gibiş malzemesini.

Vermem tabi dıbına koyim korkmadım dedim kimsin lan sen benden malafatımı istiyosun. Sonra ben onu mu istiyodum ki dedi. Evet diyince prezerfatifi takıp bikaç tur sakso çekti sonra osturarak göğe çıktı.

Yukardan kırmızı bi ışık geldi hızla. Olayın sıcaklığıyla pek bir şey hissetmedim sanırım istanbul yok olmuştu. Garip bir ses geldi ışık düşerken sanırım malafatım osturdu. Osturuğun etkisiyle Suriyeye uçtu küllerim.
inarmısınız o kadar Işidci vardı biri durmadı yardım etmedi. Sonra Işidcinin sakalına bakarken malafat külümde bi yanma hissi geldi. Çok garip bişey lan uzay lazerilenmek. ister istemez korkarsın istemesen de korkarsın. Uçarsın. Binbir şey düşünür malafatın. Sıcak mıydı soğuk muydu lazer anlayamazsın. Gittikçe daha çok Işidci basar üstüne.
En son hatırladığım bi Işidci osturdu hastaneye uçtum.

Uyandığımda canlı kalan malafatımdan beni klonlamışlar. Eski malafatımı başucuma koymuşlar ağlıyordu. Onu teselli ettim. Sonra osuruk sesiyle beraber daire şeklinde bir cisimden uzaylılar çıktı. Benim malafatımla beni gibtiler.

O gün çok şey öğrendim.
Malafat lazerden daha çok acıtır.
Edit: Beyler bi okuyun la o kadar trolledik şuku basmasanız da canınız sağolsun