Mart ayı civarında sevgilisizlikten sızlanırken sevgilim olacak, ve sevgililerim arasında en güzel kız olan pelinle tanıştım. Beklemediğim bir biçimde çok kısa sürede samimi olduk, kaynaştık ve sevgili olduk. Ve sen seviyordum, uzun süre sonra birini seviyordum, popüler bir kız olmasına rağmen benim için bütün erkekleri engelliyordu, kıyafetlerine dikkat ediyordu. Çok kafa bir kızdı her günüm onunlaydı artık, dersten kaçıp okul köşelerinde sarılıyorduk, yanağından öpüyordum. Yeni arkadaşlar edinmiştim onlar ile takılıyordum bir yandan hayat yine yolunda yürüyordu.

Zaten ben o zaman anladım hayatta sabit bir şey yoktur, zaman geldiğinde ya daha çok düşüyorsun ya da daha çok yükseliyorsun. Bazılarının şansı yaver gider, ya da hırsından yükselir, bazıları ise elinde olmadan boyuna düşer dıbına koyduğumun hayatında.

Artık okuldan kaçıp bana bırakılmış boş eve gidiyorduk, kahvaltı yapıp uyuyorduk beraber, evde doyasıya sarılıyordum. Zaman geçtikçe samimiyetimiz artmıştı ve artık öpüşmeye falan başlamıştık, doyamıyordum öpmeye dokunmaya beyler. Çok güzeldi ve öperken her gözümü açıp baktığımda o orada durduğu için mutlu oluyordum. Bağlanmıştım beyler ve her ne olduysa ilişkimizin sonunu getiren bu felaket hastalık baş gösterdi, tabii ki bilmiyordum rahatsız olduğumu...