Neyse, asıl konu bu değildi ancak rahatsızlığımın tetikleyicisinin bu olduğunu düşündüğümden yazmak, paylaşmak istedim.

Daha sonra kapıma da geldiler, telefonla tacizde ettiler ama gibtiri çekmeyi becerdim. Zaten ben gittiğimde aralarındaki şeyin sevgi, gerçek bir arkadaşlık değil de benim hayatımı gibmek için ortaklık olduğunu çok fazla sürmedi muhabbeti kesmişlerdi. Eskisine göre daha iyiydim, bir gece kaybettiğim iki değerli dostumla da sözleşip buluştuk ve dönen oyunların hepsini konuştuk. Halimi gördüklerinde beni tanımamışlardı, 55 kilo bi adam vardı karşılarında, durumu görünce acıma duygusuyla karışık ruh halime vererek benimle barıştılar. Güvenlerini hala tam kazanamamıştım ama yine de yanımdaydılar, buna da şükür diyordum. Ve hayatımın en zorlu dönemini burada bırakmıştım.

Küçük yaşımda kimseye kalbi emanet etmemeyi, sonsuz güvenmemeyi öğrenmiş, sır küpü bir adam olmuştum. Artık sadece insanlarla eğlence için beraber oluyordum, ailem dışında kimse gibimde değildi günlük yaşıyordum yani.