Aslında hayatım boyunca hep yan yana olduğum, ama öyle ya da böyle ailem ve ya benim tarafımdan ciddiye alınmamasından son bir buçuk senedir acısını çektiğim bu rahatsızlık.

Çocukluğuma kadar her şey çok güzeldi, harika neşeli bir çocukluğum, harika bir ailem ve elimin altında her türlü imkan vardı. Çocukluğumda beni tanımış, uzun süre görmemiş insanlar hala "aşırı çocuk olarak" nitelendirir. Yerimde durmazdım, olaylara ilginç bakış açımla ve açık sözlülüğümle herkesin sevdiği biriydim.
Ama ne olduysa büyümeye başladıktan sonra içime kapanmamla, susmayı konuşmaya tercih etmeye başlamakla, duygularımı ifade edememekten kendimi içime kapatmamla başlattım. Herkes bu duruma ergenliğin bir sonucu ya da geçiş döneminde olan durumlar olarak nitelendiriyordu ve ben uzun yıllar kendimi böyle kandırdım.