Hatırlıyorum bundan 3-4 yıl önce lise yıllarındayken nasıl öldüğümü. Yolda arkadaşlarla yürüyoduk futbol muhabbeti yapıyoduk her zamanki gibi. Mutluyduk lan günümüz güzel geçiyodu.2'si daha ölmedi ama diğerleriyle hala görüşüyorum. Birbirimize güvenirdik sırtımızı dayardık. Birbirimiz için kavgaya girerdik deli gibi. Yanımda olsalar beni kurtarmaya çalışırlardı eminim.

Gülerek ilerliyorduk. Herkes evine gitmek için farklı yollara sapmıştı. Aslında çok da tenha bi cadde değildi be.Azrail elindeki uzun saplı orağa güvenip benden canımı istedi. Verir miyim ulan ben Allah'ın bana verdiği canı. Yanında başka melek olmamasına rağmen korkmadım lan. Yapıştım yakasına sen kimsinde canımı istiyosun lan dedim. Tabi tek derdi Allah'ın emrini yerine getirmek. Taktı orağı karnıma. Boğazımdan bir şeyler çıkmaya çalışıyormuş gibi hissettim , aşırı susamıştım. Garip bi ses geldi ruhum çıkarken. Uçmaya başladım kovaladı beni biraz. inanır mısınız o kadar kişi görmesine rağmen hiç biri durmadı yardım etmedi. Sonra o kovalamayı bırakınca bir bulutta oturdum boşluğa. Hiç bir yerim kanamıyordu , çok hafif hissediyordum.
Çok garip bir şey lan ölmek. ister istemez korkmak istemesende korkarsın.Sen korkmasanda ruhun korkar aslında. Titreyemezsin.Binbir düşünce geçer ruhundan. Sinir ve korkuyla karışık garip bi his kaplar ruhunu. Ruhun ürker.Bi soğuklukla sıcaklık karışımı gibi bir şey hissedersin. Gittikçe daha fazla hissizleşirsin.
En son hatırladığım bi 2 melek hesabımı soruyordu. Uyandığımda çoktan cehennem kapılarına varmıştım. Zebaniler başımdaydı. Gülüyorlardı görebiliyordum. Zebani zütümü tokatladı.O gün çok şey öğrendim aslında. Hayatın ne kadar acımasız olduğunu.