Özür dilerim görmedim dedim ve ufak bir tebesümle sınıfıma yöneldim daha sonra kantinde tam arkasına kaynak yaptım beni fark etti yüzünü bana yönelttiyinde yüzünde yine aynı ifade vardı sevgi ve hayranlık yüklü gözleriyle bana bakıyordu onun bakışları içime işlemiş beni çok üzmüştü. yanlışmı yapıyorum? kalbim hayır diyorsada mantığım evet diye haykırıyor kendimi yiyordum. fakat iş işten geçmişti artık bana gelip durumu anlatan kız yanıma ugradı sen ona çarptın ya o onun hala etkisinde belki 100 kere anlattı daha şimdiden onu çok mutlu ettiğinde tamam madem mutlu olduysa bu böle devam etsin dedim kendi kendime. Beraber plan yaptık okul çıkışı bunlar bir kafeye gidecekmiş tesadüf bu ya bende orda olacak ve bir şekilde o masaya oturacak bunla muhabbet edicektim herşey bir sinema filmi gibi gerçekleşti rölümü güzelce yapıp sonunda oturdum ve buna bizim okuldamıydın gibi sorular sormaya başladım muhabbet uzadı gitti çaylarımızı içtik. inanılmaz bir mutluluk beliriyordu yüzünde aynı zamanda şaşkınlık onun gülmesi benide mutlu etmişti onu evine bırakacagımı söledim evet de demedi hayırda utandı sadece öle baktı yavaş yavaş yüreyerek muhabbet ederek evine bıraktım. vedalaşırken yanağından öptüm utancından yerin dibine girmiş arsız ve utanmaz olan beni bile utandıracak bir yüz ifadesiyle bana bakmış karşılıklı tebessüm etmiştik gece yatagımdayken onu düşünmekten kendimi alıkoyamadım acaba şuan o da mı yatıyor o da mı uyuyacak gibisinden. o zamanlar cep telefonumuzda olmadıgından onla iletişimim sınırlıydı görmek veya sesini duymak için ertesi günü beklemek zorundaydım ve ona artık sevgili olalım diyecektim bu anlamsız ve saçma başlayan birşey benide heyecanlandırmıştı bu nasıl birşeydi böyle ertesi günü zor ettım ve uyumayı başardım.