ÜST NOT: hiçbir zaman vazgeçmeyin gençler. karşınıza ne kadar huur çocuğu çıksada vazgeçmeyin.

ben yaklaşık 8 yaşına kadar köyde büyümüş bir panpanızım. babam okumadığından belli bir mesleği yoktu genelde inşaat işlerine gider ordan kazanırdı ekmeğini. hiç unutmam her akşam olmasada 2 3 akşamda bir kardeşimle bana birer çikolata alırdı beyler öyle mutlu olurdum ki o çikolatayı elinde görünce. ben hatırlarım annem bazen evde yemek yapacak birşey bulamazdı yoğurdun içine mısır ekmeğini ufalar koyardı. öyle güzel gelirdiki o yemek hiçbiryerde bulamazsınız o tadı. ama hiçbir zaman şikayet etmezdim karnımız doyardı çok şükür. annemde gündelik olarak tarla işlerine giderdi oda öyle katkıda bulunmaya çalışırdı. yanında benide zütürürdü. sabah gitmeden önce babam 1 koli o ucuz meyve sularından almıştı. bende alırdım onlardan birtane uyuyan kız kardeşimin başucuna koyardım sabah kalkınca mutlu olsun diye. çocuktum ama şimdi bakıyotumda ne kadar mutluymuşum. sonra babam böyle olmayacak deyip istanbulda bi akraba yardımıyla iş buldu bahçıvanlık gibi birşey. beyler adam babamı öyle bir çalıştırıyordu ki babam bi deri bi kemik kalmıştı. babamda napsın evine ekmek zütürmek için gıkını bile çıkarmazdı. her zaman söverdim burdanda sövmek istiyorum o huur çocuğuna senin ben insanlığını sülaleni şerefini gibeyim huur çocuğu. babamda bir süre sonra artık dayanamadı tabi başka bir yerde iş aramaya başladı. Sonunda buldu. Ordan ayrıldığımızda pek paramızda yoktu. Babam beni ilk okula yazdırdı. Paramız olmadığından o eski okulumdan kalan yırtık önlüğü giymek zorundaydım. Annemde çocuğum utanmasın diye bi kazak örmüştü hala durur onuda önlüğün üzerine giyip okula giderdim. ilk başlarda 4.sınıfta olmama rağmen sanki yeni başlamış gibi ağlardım okulda ama sonradan aşıştım tabi. Beyler okulun bitmesine 2 3 ay felan var ve bide yaz günü o önlüğün üstüne o kazağı giydiğimde pişiyordum ressmen ama ne yapacaksın şartlar el vermiyordu. Birgün okulda sabah sıradayız bi çocuk var babası subay ama tam bir huur çocuğu. Bu bin sabah sıradayken geldi kaazağımı bi hamlede çıkardı herkes yırtık önlüğümü gördü ben ağlaya ağlaya kaçtım oradan. ama beyler varya o kadar gururum incindi o kadar ağladım ki anlatamam. akşam eve gittim anama babama üzülmesinler diye hiçbişey söylemedim. şu anda üniversitemi bitirdim işimi buldum çalışıyorum.
yani beyler siz siz olun annenizin babanızın kıymetini iyi bilin üzmeyin o insanları. onların durumu olsa emin olun hepsini sizin için harcarlar. ve asla yılmayın karşınıza ne kadar huur çocuğu çıkarsa çıksın.