Lise2de bir kız arkadaşım vardı. Arkadaşım dediğim sınıftan bir kız. Kimseyle konuştuğunu görmedim. Bi gün yanına gittim merak ediyorum şimdi kızı moruk insan yaşayamaz böyle. Benle kısa ve öz olarak konuştu. Özgüvensizdi belliydi. Sonra ben bu kıza kafayı sardım tabi. iç dünyasını keşfetmem lazım baba. Okul bile şoktaydı. Figenin yakın arkadaşı olmuştu. Bi gün beni bi kafeye davet etti. Elinde bi çantayla geldi. içi ağzına kadar doluydu. Birader bir açtı çantayı 20dan fazla defter. Hepsi kızın yazdıklarıyla dolu. Bana benim en yakın arkadaşım düşüncelerim. Beni onlardan başkası anlamıyor. Özgüvensiz sanıyor insanlar beni. Ama herkesin düşüncelerinden o kadar uzağım ki. Kimseyle aynı suyu içmiyorum kimseyle soluduğum oksijen aynı değil. Gök yüzüm hiç mavi olarak kalmadı benim. Her sabah ayrı renk hatta akşamları sizde siyah olan gökyüzü bende toz pembe. Ben hayretle dinliyodum tabi anlamadığım bi şekilde. Seni aldım bitek dünyamın içine dedi sonra bana son sayfasına kadar dolu bi defter verdi. Defter beni anlatıyordu. Ve inanın beyler ben kendimi o defterden sonra tanıdım.