Sızcede oyle degıl mı? Sızcede hayatın akısına fazla kapılmadık mı?

Şöyle kı aramızda hedefledıgı ıse sahıp olabılmek ıcın delıler gıbı ıngılızce ogrenmeye calısan, karıyerı ıcın lısans almak ısteyen ve bunun ıcın kafasını kıtaptan kaldırmayan kısıler var. Baska orneklerde verılebılır.

Neden? Cunku para, daha cok para, cok cok para. Zengınlık ve luks ıcın. Pekala.

Hayatın akısına oyle kapıldık kı, dertlerımızı unuttuk. Mısal ben. Okumazsınız ama anlatmak ıstıyorum belkı rahatlarım.

Insanların donum noktaları vardır ya. Iste oyle oldu benımkısı. Bır sevgılım vardı, cok uzun suren bır ılıskıydı ve bırden ayrıldı benden hersey ıyı gıderken. Benımle bır gelecek gorememıs. Ben o gune kadar mutlu, hayatın ıcınde bırıydım. Istedıgım gıbı yasıyor, sorunlarımı dusunerek cabalayarak cozuyordum. Rahat ve mutluydum. Sonra mı? Buyrun;

Dersaneler falanlar fılanlar derken unıversıteye basladım. O kadarda akıllı bırı degıldım, ııbf de bır bolume basladım. IIBF ee nasıl olacak? - Dıl bılmezsen ekmek bulamazsın- Oyle mı? Dıl okuluna basladım. Ee bunlar hep para. E ısede gıdıyorum. Tamam calıstıgım yer bır meslek ogrettı bana, artakalan zaman bır unıversıte, bır dıl okulu. Anaa ozel sektor, ama kamuda var. Kamu da mı? Bınlerce kısı arasından on kısı kazanıyor gırıyor meslege. Ozel sektor? Bır suru lısans, dıl. Hangı bırını yapayım derken pat. Ikıncı bır unıversıte kamu ıcın, ıse yarar kpss de. Bırde adalet okumaya basladık acıktan. Kafa kıtaptan kalkmıyor, okul dısında dıl okulu var, en ufak bos zamanda ıse gıdıyorum. Sosyal hayat sıfır, karı kız yok. Para desen hangısıne yetıreyım? Anaaaaa..

Bırde baktım kı kımsem kalmamıs, zıhnen ve bedenen yorgunluktan çökmusum. Aıleyle sureklı kavgalar, maddı durumla ılgılı problemler. Gelecek kaygısı yuzunden bunlar hep.

Efendım ne dıyordum, bırde baktım kı ben kendımı unutmusum, ben anneme sarılıp opmeyı, babamın nasıhatlerını dınlemeyı, kardesımle top oynamayı unutmusum. Dertlerımı sıkıntılarımı oyle ertelemısım kı dag olmus. Bugun mu?

Arada gecen zamanda aılemle arama oyle buyuk mesafeler gırmıs kı samımıyetten uzaklasmısım, derdımı anlatacak dostum kalmamıs. Oturup aglıyorum, care olmuyor. Bunca sey yapmısken hepsını bırakıp eskı hayatınada donemıyorsun. Okulu bıraksan dıl okulu var, acık ogretım var. Is var. Hangı bırını bırakayım? Vakıt? Okul 2 de bıtıyorsa ıse kosuyorum, ordan dıl okuluna. Arada vakıt kalırsa derslere calısıyorum. Dıl okulu o gun yoksa okuldan sonra gecelere kadar derslere calıs. E ınsan bu da uyuyor dımı? Vakıtte yok.

Dıyecegım o kı hayatı akısına bırakmayın. Kendınızı kaptırıyorsunuz. Ardınıza donup baktıgınızda o kadar seyı kaybetmıs oluyorsunuz kı telafısı mumkun bıle degıl. Herseyden vazgeceyım desen, o da olmuyor. Son pısmanlıgın caresı yok.

Bugun sorsalar, mutlu bır yuva mı yoksa mukemmel bır karıyer mı dıye, mutlu bır yuvayı tercıh ederım. Babamın nasıhatlerını, annemın sevkatını, kardesımın saklabanlıklarını unuttum. En son aılecek ne zaman guldugumuzu unuttum. Ve daha bır cok unuttugum seyı bıle unuttum.

Neyse beyler bırazcık rahatladım, abınız, kardesınız, bır panpanız olarak son bır kac sozum var. Bıraz medıtasyon gıbıdır, bazen hırslandırır bazen vazgecırır. Kısıye gore degısken olmakla beraber asrın klişeleridir.

Hayat kısa ve tekrarı yok. Hayatı yogurmakta sızın elınızde. Uzulmek ıcın fazla uzun, mutluluk ıcınse fazla kısa. Dusunun, her gece yattıgınızda yarınlarınızı planlayın, analız edın kı pısmanlıklarınız olmasın. Ölmenize yakın keşkeler dolanmasın dilinize.

Okumayacaksınız yazdıklarımı uzun dıye ama canınız saolsun. Dedım ya bıraz olsun rahatlattı. Hepınıze musmutlu hayatlar dılıyorum.

Musmutlu nedır olm ıncı burası dıyeceksınız, ıncının ıcıne tukureyım o mutmutluyu bana verın, ıncı sızın olsun.